Ateşi düşsün yüzü gülsün

Aniden gelen bir hastalık oldu bu okula giderken birşey yoktu akşam eve geldi hastayım dedi yattı büyük insan gibi,sonra ateş başladı 39.5 gördük doktora gitti geldi hafif bir üst solunum yolu enfeksiyonuymuş 2 güne geçmezse gene gelin dendi eve geldiğimizde keyfi yerindeydi bir iki saat oynadı bizde uzun zamandır izlemek istediğimiz Can Dündar'ın Mustafa adlı belgeselini izledik o kadar tartışma olmuştu hakkında ,bende çok beğenmedim aklımda kalan ve içimi acıtan en önemli şey Atamızın yanlız ve mutsuz olduğu hayata bu şekilde gözlerini yumduğu oldu. Aslı nın ateşi gene başladı ateş düşürücü verdim başım ağrıyor çok annecim dedi uyudu bekliyorum biraz daha rahatlasın,ateşi düşsün diye onun sessizliği,hasta olduğu zamanlarda kedi gibi benden ayrılmayışı daha bir duygusal yapıyor beni hayatında hep sağlıklı mutlu olsun istiyorum ama bana ihtiyacı olduğu zamanlarda hep yanında olayım gene kedi gibi sokulsun bana ama bir o kadar da kendine güveni gelişmiş bağımsız olsun, annelik tuhaf birşey hem çok güzel,hem hep endişeyle yaşamak gibi acaba hep yanında olabilirmiyim yada o ilerde gene bana dayanmak sokulmak istermi ben onu hep seveceğim ama o beni şimdiki gibi sevecek mi?